Een jaar geleden riep het kabinet iedereen in Nederland op om, indien mogelijk, thuis te werken. Wat doet een jaar thuiswerken met ons? Is het ergens goed voor of helemaal niet? En leidt het tot nieuwe inzichten? Nu.nl (tevens bron) vroeg het aan hoogleraar psychologie aan de Vrije Universiteit Amsterdam Mark van Vugt, die er onderzoek naar deed.
“Het voelt niet als een jubileum, of een eerste verjaardag van de baby. Het is geen reden voor een feestje. De meeste mensen hebben mentaal gezien golfbewegingen meegemaakt. Op een zeker moment zagen we licht aan het eind van de tunnel, 1 september was zo’n datum. De vakantie en de zomer waren voorbij en we dachten dat we dan weer naar kantoor zouden gaan. Daar werd door werkgevers en werknemers ook op geanticipeerd. Toen liep het aantal besmettingen weer op en doofde het licht aan het eind van de tunnel.”
“Eigenlijk niet. Al het onderzoek dat was gedaan naar thuiswerken vóór corona ging over thuiswerken op vrijwillige basis. Je thuiswerkdag was een feestdag: langer slapen, goede koffie, lekker NU.nl lezen. Vergelijk het maar weer met een verjaardag. Als je elke dag jarig bent en nog opgedrongen ook, dan raak je het zat. De verplichting maakt het extra zwaar.”
Bijna niemand vaart er wel bij, door het verplichte karakter. Introverte mensen en mensen die niet veel prikkels nodig hebben, kunnen het beter. Hetzelfde geldt voor mensen die zelfstandig werk doen. Maar voor mensen die in teams werken is het een stuk lastiger. Dat geldt sowieso ook voor alleenstaanden en expats, die geen groot sociaal netwerk hebben. Die investeren meer in relaties op het werk. Mensen die echt bang zijn om COVID-19 te krijgen, die gedijen beter als ze veilig thuiszitten.”
“Mensen denken in ieder geval van wel. Sinds het ‘coronathuiswerken’ zegt 70 procent productiever te zijn. Teamplayers zeggen van niet.”
